Toplam Sayfa Görüntüleme Sayısı

Hakkımda

Fotoğrafım
UZUNKOPRU / YENİKOY, EDİRNE, Türkiye

23 Ocak 2010

EYY HAYAT

Ey Hayat! Içimdeki kemirgen varlik, bitiremedi koyu zehir korkularimi Kalan artiklardan fark ettim ki;
dogru. Yalan olmasini diledigim her sey dogru. Insanlar duvar kiligina bürünmüs adim attirmiyorlar,
Sorgulamak için sebep ariyorlar, bense kendimde hapsolmusum. Geçmis miydi aslinda kaçtigim?
Yoksa gelecek miydi adim atmama mani olan? Agitlarim vardi benim, düsündükçe yas tuttugum.
Belki de solmus bir çiçek gibiydim dalinda su için yalvaran. Bir tarafim hep bir girdabin içinde
ve ben yasamimin son günü bile, suan oldugum yerde olacagim, Ne bir adim öte ne bir adim geri
kalacagim. Çeliskiler... Eksikleri tamamlayabilseydik hayatin bir önemi kalir miydi?
Nefretim inan kaderimin umursamazligindan. Sadece ben degil tüm dünya mutsuz yüreginin
derinliklerinde. Giden sevgililerden harap olmus kalpler, Zamanlamayi beceremedigimiz asklarimiz,
Bile bile karanliga sürükledigimiz gençligimiz, Yasamlarimiz saniyelik hayallerimizden ibaret.
Umutlarimiz olmasa hayaller kurabilir miydik? Yasamak için umut ediyoruz her uyanisimizda,
bilinçalti bu... Yildizlarin parlamak için günese mahkum olmasi gibi, Bir damla sevgiye mahkum
çirpindim hep, içimdeki varliga yenik düsmemek için.. Bana bak! ne görüyorsun karsinda
kazanilmis bir zafer mi? Ne var karsinda senin ey hayat? Göstermek istedigim, ben varim
senin karsinda. Çirilçiplak ruhum beden denen kilifimin içine sıkısmıs. Yansimam seni yaniltmasin,
Kaybolmus görünebilirim ama içimdekini bir tek ben biliyorum Ayni senin kendini bildigin gibi,

Ayni sizin kendinizi bildiginiz gibi, Mutlusunuz... Aynaya baktiginizda da öyle misiniz?

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder